Ieder mens heeft vanaf zijn geboorte een recht van bestaan. Dit recht kan gestalte krijgen in een veilig gezin, een familie, een buurt, een stad en uiteindelijk een land. Een identiteit die gevormd wordt door al deze facetten. We zien in de oorlogen die gevoerd worden dat dit recht in ernstige mate geschaad wordt. Dat mensen zich hierdoor niet veilig voelen en elkaar bestrijden. Als jij vindt dat ik er niet mag zijn, dan laat ik jouw weten dat jij er niet mag zijn. Deze strijd woedt al generaties lang in Israël en Palestina. Uit onmacht en frustratie zien we volkeren die kwaad met kwaad bestrijden. De oorlog in Ukraine en de strijd in Israël zijn heftige voorbeelden met vreselijke beelden die dagelijks onze huiskamers binnenkomen. Steeds worden onschuldige derden het slachtoffer van niet opgelost onrecht wat al generaties lang speelt en worden roulerende rekeningen gepresenteerd aan nieuwe, onschuldige generaties.
Wat zegt deze strijd over de individuele geschiedenis van de betrokken personen? Hoe gaan we dit in de wereld oplossen als we geen zicht hebben op de diepere oorzaken van de conflicten? Meer als ooit worden we geconfronteerd met beelden van destructief gedrag. Mannen, vrouwen en baby’s die vermoord en verkracht worden, gegijzeld of gebombardeerd. Te heftig om onder ogen te zien, wat mensen in een destructieve modus elkaar aan kunnen doen met het idee dat het rechtvaardig is! Steeds meer mensen in ons land realiseren zich dat kiezen voor de ene en tegen de ander geen optie is en ook geen oplossing biedt. Natuurlijk zijn we allemaal tegen terroristische daden en voor vrede en oplossingen die goed zijn voor iedereen. Een kant kiezen en boos zijn op de ander is de manier om de pijn en frustratie minder te voelen. Maar menselijkheid centraal zetten is het meest rechtvaardig.
De onmacht om te verplaatsen in elkaars wereld is groot en het onvermogen om met verschillen samen te werken en begrip te tonen voor wederzijds ervaren onrecht blijkt een grote uitdaging in de samenleving. In het groot speelt zich dit af op het wereldtoneel, waar we niet voor weg kunnen kijken, heel dichtbij hebben we te maken met deze onmacht in onze eigen samenleving, in organisaties en families.
Paus Franciscus gaf op 3 febr 2022 op een groot jongerencongres een belangrijke boodschap. Het is een boodschap voor deze tijd, dat iedereen erbij hoort. Inclusie en acceptatie van alle mensen, ongeacht hun achtergrond, identiteit, capaciteiten of overtuigingen was zijn oproep. Een belangrijk principe voor het bevorderen van een harmonieuze en rechtvaardige samenleving, niet alleen in ons land, maar over de hele wereld. Het benadrukken van het idee dat "iedereen erbij hoort" is een positieve stap in de richting van het bevorderen van begrip, empathie en respect voor diversiteit. Het kan een geweldige mantra zijn om te streven naar gelijkheid en inclusie in verschillende aspecten van het leven, politiek, onderwijs, werk, gemeenschap, nationaliteit, seksuele voorkeur en meer. Samen verantwoordelijkheid dragen voor vredelievende oplossingen die door de dialoog geboren moeten worden.
In het contextuele gedachtengoed introduceert professor Ivan Boszormenyi-Nagy het thema destructief gerechtigde aanspraak. Daarmee bedoelt hij niet dat mensen recht hebben op deze destructieve manier om op onrecht te reageren, maar dat het destructief reageren als recht voelt, omdat jou in generaties ook zoveel onrecht is aangedaan. We gaan de strijd in Rusland, Ukraine, Israël en de Gazastrook nooit begrijpen als we de geschiedenis van generaties niet onder ogen gaan zien. We weten nu dat de tweede wereldoorlog het gevolg was van niet opgelost onrecht in de eerste wereldoorlog. Een oproep om verantwoordelijkheid te nemen en om constructieve wegen te zoeken om dit onrecht van generaties recht te zetten.
(citaat)
Destructief gerechtigde aanspraak vergaard iemand die langdurig op een onbillijke manier tot slachtoffer werd gemaakt. Vanuit zijn of haar gezichtspunt op rechtvaardigheid in de menselijke orde kan hij zijn gedrag rechtvaardigen. De wereld van de volwassenen die hij of zij als kind kende was zowel verwaarlozend als uitbuitend. Die wereld bood geen luisterend forum voor zijn rechtvaardige aanspraken, geen herstel in zijn eigen jeugdige zoektocht naar rechtvaardigheid in een relatie. Hij of zij werd weerloos gemaakt door een omgeving van onverantwoordelijke volwassenen, die beter moesten weten dan een kind het loodje laten leggen. Waarom zou dit kind, dat nu volwassen is iemand iets beters geven dan het zelf heeft gekregen? Hier is blijvende schade aan de rechtvaardigheid van de menselijke orde veroorzaakt. (Pag 220 Tussen geven en nemen, Ivan Boszormenyi-Nagy en Barbara R.Krasner)
De wijsheid uit dit citaat hoor ik te weinig terug in praatprogramma’s waar vele deskundigen proberen te duiden wat er aan de hand is. Professor Nagy was regeringsadviseur in de jaren dat we een Nederland een dergelijk probleem hadden met de Molukse gemeenschap, waar dezelfde kern de oorzaak van de strijd was (Wijster, december 1975). Wie ziet ons? Wie houdt er rekening met onze belangen. Als er met onze belangen en die van onze voorouders geen rekening is gehouden, waarom zouden wij dan nu rekening houden met de belangen van een samenleving? Een treinkaping was het gruwelijke gevolg.
Een contextuele coach of manager staat met twee benen in het hier en nu en heeft oog voor wat zich afspeelt op de werkvloer en kan daar ook verbinding maken met invloeden van generaties. Mensen zijn transgenerationeel bepaald. De geschiedenis van de generaties heeft een dominante invloed op het hier en nu. Dagelijks zien we dit terug in iedere organisatie, familie en in de samenleving.
We hebben meer mensen nodig dit in de samenleving hun bijdrage kunnen leveren in het zoeken naar balans en rechtvaardigheid. Iedereen hoort erbij, in je familie, in jouw stad of dorp, in je organisatie! In januari starten er weer nieuwe groepen in de opleiding contextueel coachen en managen. Spreekt deze boodschap je aan, overweeg eens of deze opleiding in jouw levensopdracht past!
|
|
